De moeilijkste activiteit voor een mens is passiviteit. Het niet ingrijpen in de werkelijkheid voelt als tegennatuurlijk, terwijl het juist deze houding is die ons verbindt met wat ons omringt. Het niet spreken is een krachtig symbool voor deze houding van passiviteit.

Het zwijgen van een monnik is fundamenteel de keuze voor ontvankelijkheid. Je moet een monnik niet zoeken in de fitnessruimte waar hij traint om God te kunnen vinden. Als er één spier is die de monnik extra tracht te ontwikkelen, dan is het deze van de aandacht. Een eigensoortige aandacht, rustig en verwelkomend.

Erik Galle, De voorafplek. Een therapeutische en monastiek traject,  Halewijn/Adveniat, p. 32-33